شوخی

تازه از خواب بیدار شده بودم .همین جوری که رو تخت دراز کشیده بودم یک چیز هایی می شنیدم از این که بابا تلفنی داشت به یکی می گفت :
_"خوب می خواد بیاد من چی کار کنم ؟
-......
_می خوای من هم بیام ؟
.......
_حالا حالش چه قدر بده ؟
....
_باشه !باشه !ما هم الان می آیم

دلم یک لیوان آب یخ می خواست یک وقت هایی هست که یک لیوان آب یخ همه ی ذهن یک آدم تشنه را مشغول می کند .آنقدر یخ که پیشانی ات عرق کند .با این که می دانی خانه متشنج است، یعنی حداقل لحن بابا یک طوری است که آرامش ندارد.
نمی دانم چراهمان لحظه به ذهنم نرسید که بپرسم چه خبر شده فقط داشتم به آب یخ فکر می کردم و یخ چال، مثل خیلی وقایع مهم دیگرکه همیشه با پی رادیان اختلاف فاز درکشان می کنم. کورمال کورمال لباسم را مرتب کردم که بروم بیرون .علی در اتاق را باز کرد نور چشمم را زد ازش پرسیدم ساعت چنده؟ حتی به ذهنم نرسید بپرسم که چی شده .الان که دارم فکر می کنم شاید رسید اما فکر نمی کردم چیز مهمی باشد احتمالا پشت خط عمو مرتضی بود و مثل همیشه حال مامان اقدس بد شده .یاد آن دفعه افتادم که ساعت یک نصفه شب من و بابا بردیمش بیمارستان بانک ، من برای این رفتم که ذوق سیم کارتی را داشتم که بابا به خاطر تولدم برایم خریده بود و همون شب گذاشته بودن خانه مامان اقدس این ها و بابا نجفی طبق معمول بیست بار زنگ زده بود که "ببین من این بسته رو گذاشتم جلوی آینه بیا بگیرش "
عادت پیر مرد همین بود که هر چیزی رو فوری باید می گذاشت سر جایش یا می داد به صاحبش ،اعصابش نمی کشید که یک چیزی که دقیقا هم نمی فهمیدش روی طاقچه اش جا تنگ کند .کامپیوتر را هم نمی فهمید، بد لج بود با این کامپیوتر هر دفعه پایم را از اتاق می گذاشتم بیرون و کامپیوتر به برق بود سیم ش را می کشید، می گفت این چیه؟ بهش می گفتم کامپیوتر می گفت اون رو نمی گم اون جعبه سیاهه که به برقه یه چراغ آبی کوچیک روش داره ....
خیلی طول کشید تا فهمیدم فقط مونیتور را به عنوان کامپیوتر قبول دارد .
خانم دکتر بابا را از اتاق بیرون کرد اتاق که نه یه دیوار اورژانس که سه طرف دیگه اش را پرده کشیده بودند . به مامان اقدس گفت که نترسه مامان اقدس هم گفت که عادتش شده روزی یک کیسه قرص می خوره و مثل همیشه شروع کرد به توضیح این که در دربیست سال اخیر چند با ر پیش کدام دکتر رفته . کدام دوا هایش را خودش تجدید کرده و این که شوهرش هیچ وقت بیمارستان نمی رود وحتی به حرف دخترش که دکتره گوش نمی دهد و من نوه ی اول پسریش هستم و باقی چیز ها
من هم ایستاده بودم تا پرستار که مثل همه ی آدم هایی که آدم تو بیمارستان می بیند_ از رزیدنت اعصاب تا خدمه ی بخش_ و بهشون می گه دکتر کارش تموم شه .
توی این یخ چال ما یک وقت هایی سه تا سه تا پارچ آب پره ولی بعضی وقت ها هیچی .شیر آب را باز کردم اما آب نخوردم نمی دانم چرا، فقط صورتم را گرفتم زیر آب. بابا و مامان کما کان در حال جواب دادن تلفن و موبایل که زنگشان قطع نمی شد بودند صورتم داغ بود احساس می کردم یک اتفاقی برای مامان اقدس افتاده که خودش با عمو حمید رفتن بیمارستان اما تعجبم این بود که چرا عمه این همه زنگ می زند اصلا ببین چرا کسی از این بابا نجفی یاد نمی گیرد الان سه هفته است بیمارستانه بنده ی خدا این همه درد سر نداشت .تازه همین اش رو هم کلی شوخی شوخی رفت از بس این مامان اقدس بهش گیر داد که مرد مریضی حالت خوب نیست ضعف داری
بنده ی خدا راضی شد .خنده ام گرفت از دست پیر مرد هفته ی پیش که قرار بود مرخصش کنن مامان اقدس داده بود فرش هاشان را بشورند .به خیال بیمارستان بودنش یک تیر و دو نشان بود هم خانه تکانی عیدش را پیش پیش کره بود هم از دست غر های بابا نجفی راحت بود که هر سال اگر می خواست خانه تکانی کند باید می فرستادش طالقان که غر نزند.این یکی دو ساله نه دیگر خودش حال کل کل داشت، نه بابا نجفی حاضر می شد از خانه دل بکند .خانه ی دختر و پسر هایش هم چی می شد که می رفت به دو ساعت نمی کشید که حوصله اش سر می رفت و بهانه می گرفت خلقش تنگ می شد و کت و شلوار سورمه ایش را تن می کرد و عصا به دست می نشست که یعنی زود تر بلند شوید. عادتش نبود زیاد حرف زدن .وقتی فهمیده بود مامان اقدس فرش ها را شسته به دکتر گفته بود
"آقای دکتر جان بچه هات من رو مرخص نکن این زن من داره خونه تکونی می کنه"
راستش این را نگفته بوداصلش این بود "این زن بیشعور من داده فرش ها رو شستن من رو تا آخر این هفته مرخص نکن "
این بیشعورش حکایتی دارد هر وقت مامان اقدس بیمارستان بستری می شد روز اول می گفت زنیکه بیشعور نمی فهمه هی می گم این قده جارو نکن باز هی این جارو رو قر قر روشن می کنه ...
به روز دوم و سوم که می رسید بیشعوری برای باقالی پاک کردن بودن و این که حالا که این رفته بیمارستان من تنها شدم ،دروغ چرا با این که می دانستم دلش از تنهایی تنگ می شود _آن قدر که زنگ بزند و حال و احوال کند_باز هم زیاد به ش سر نمی زدم با این که از دانشگاه تا خانه ی شان بیست دقیقه راه بیشتر نبود .می دانستم که عاشق این است در بزنم با یک بسته شکلات که از وقتی سیگارش رو هفت _هشت سال پیش ترک کرده بود بهش معتاد شده بود بروم تو و بگوید
"اییییییییییی فاطمه جانم آمده " همیشه همین قدر لفظ قلم حرف می زد بعد هم هی اصرار می کرد پول شیر و شکلات و چیپس و پفکی که برایش گرفته بودم حساب کنم .عادتش بود حساب کتابی که مو لای درزش نرود . اما من خیلی کم می رفتم با این که سر زدن هایم بیشتر به خاطر او بود تا مامان اقدس .روز چهارم می زد زیر گریه، زنگ می زد بیمارستان به مامان اقدس که برگرده خونه، زنگ می زد به ما و بر خلاف عادتش که تلفن هایش از دو دقیقه بیشتر نمی شد هفت هشت دقیقه گریه می کردمی گفت " کاش من زود تر از مامان اقدس تون برم اگر اون زود تر بره هیچ کدوم از این دختر ها _دختر هاش رو می گفت من که از ترس سوسک های حمام و دستشویی شان کمتر از این حرف ها می رفتم پیششان که گلایه شامل حالم بشود_هیچ کدوم در این خونه رو نمی زنن ...."
رفتم تو حال بشینم علی گفت مثل این که حال بابا نجفی زیر عمل بد شده نمی دانستم قراراست عمل کند دکتر که گفته بود چیزیش نیست مامان گفت که عجب نوه ای ام و اضافه کرد که عمل جدی نیست فقط آنژیو، پریروز زنگ زده بوده به مامان اقدس گفته بوده که دکتر گفته من چیزیم نیست اما می گه بد نیست آنژیو کنین برای همین رفته بیمارستان خاتم .
بابا گوشی را گذاشت من هنوز لیوان خالی دستم بود چه قدر خنگ می شود آدم یک وقت هایی که با آن همه تشنگی لیوان را خالی دست می گیرد و می نشیند توی هال .داشتم به فردا فکر می کردم که قاعدتابا این اوضاع امشب باز هم سر کلاس سیگنال خواب می مانم .با لیوان بازی می کردم و تو فکر در رفتن اززیر همراهی بابا تابیمارستان بودم .بابا گوشی را گذاشته بود و دستش را گذاشته بود رویش خیلی آرام و خونسرد گفت "بچه ها مثل این که بابا نجفی تموم کرده "
معلوم بود جدی می گوید لحن بابا را می شناسم که وقتی از یک چیزی مطمئن باشد بینهایت خونسرد حرف زند من همین جوری با لیوان بازی می کردم قاعدتا باید عکس العمل نشان می دادم حداقل تعجب می کردم یا ادای تعجب را در می آوردم باید یک کاری می کردم اما هیچی!
رفتم تو آشپزخونه که لیوان رو پر کنم مامان زد زیر گریه علی و حسین شوکه بودن اما من رفتم که آب بخورم از بابا پرسیدم که چی کار می کنن گفت می رن بیمارستان مامان اقدس رفته اون جا اما هنوز خبر نداره گفتم می آریدشون این جا ؟گفت احتمالا، آروم رفتم آشپزخونه که میوه ها را مرتب کنم .بیشترین کاری بود که کردم گفت به کسی نگویم من هم نگفتم، هر کس زنگ زد گفتم بابا رفته بیمارستان به موبایلش زنگ بزنید .میوه ها را مرتب کردم و یادمه که دغدغه ام این بود که کلاس دکتر شریف فردا را احتمالا نمی توانم بروم .

بابا بزرگم خیلی شوخی شوخی رفت بیمارستان اما جدی جدی مرد
…………………………………………………………..
پی نوشت


امشب دلم براش تنگ شده .به قاعده ی همه ی گریه هایی که اون چند وقته نکردم ... اگر اهلش هستین برایش یه فاتحه ....

هر روز سر می برند

چند وقت پیش که داغ بود بازار این عزاداری ها و سخنرانی ها و سخندانی ها یک نفر حرفی زد "ما سالی چند بار امام حسین را در قتلگاه شهید کنیم تا همه به خودشان بیایند ؟" بالای منبر این حرف را زد گر چه تاویل ها و تفسیر هایش با دل من سازگار نیست اما این یکی به دلم نشست .گر چه راوی بعدش جمعیت را به روضه قتلگاه مستفیذ کرد .
قبل تر ها که که بچه تر بودیم و دلمان به دنبال احساسات نوستالژیک هیچ وقت نداشته ی مان بر در و دیوار آثار باقی از جنگ می گشت .در میان آثار منتسب به آقای آوینی عبارتی می دیدم :
قدما گفته اند که شرف المکان بالمکین ….

به دوستی می گفتم شان حرم به شان امام است و شان امام به دین نگاه کن هر روز دین را سر می برند که نمی دانم اگر آدم بخواهد لینک بگذارد چند صفحه می شود و هیچ کدام عزای عمومی نیست .
من نوشتم نمی آید ادیب نیستم و معمولا آن قدر بد موضوعات را بیان می کنم که دوستانم نمی فهمند آن چه در ذهن دارم چیست . می ترسم از نوشتن چیزی به این تیزی همان طور که امروز هر چه خواستم توضیح بدهم به این که معنای عزای عمومی را نمی فهمم یعنی چه
اما دیدی هشتاد هزار نفر را کشتند می گویند که شصت در صد مردم عراق شیعه اند هشتاد هزار نفر به طور پراکنده نمونه ی خوبی از مردم عراق است به حساب سر انگشتی من می کند چهل و هشت هزار نفر شیعه .شیعه ی همان امام هایی که ما به انفجار قبه ی بارگاهشان رگ هایمان تک تک بیرون زد.بچه ها به من می گویند که تو مکه نرفته ای که غربت بقیع را ببینی و گر نه می فهمیدی چرا داغ است

داشتم به عکس حرمین بعد از تخریب نگاه می کردم احساس کردم که اگر می خواهند مسجدی را حرمی را بیتی را ویران کنند از مرکز گنبدش استفاده می شود .گنبد را که همه دیده اند آن پایین چهار ضلعی است بعد اش بسته به این کی و کجا ساخته شده باشد بالا می رود اگر مثل مسجد لطف الله باشد از آن پایین می شود هشت تا و خط های موازی آن بالا قوس می خورند که آن قدر به گرد نزدیک شوند که بشود همه را زیر یک دایره جمع کرد . من که نمی دانم آن دو بارگاه عراق چه طور گنبد هایشان بالا رفته بوده اما به آن عکس که نگاه می کنم پایه ی دیواره های گنبد باقی مانده است در میان تلی از خاک و بر روی تل خاکی دیگر.

باز دیشب دل دیوانه ی من"

داشت با من سر جنگی که مپرس

گفتم ای دل به خدامی دهمت

گوشمالی قشنگی که مپرس

..........................

دل من حرف به خرجش نرود

شده دیوانه منگی که مپرس"

کمی حرف دارم اما برایم جمع و جور کردنشان سخت است
این روز مزه تحقیر شدن را خوب احساس می کنم

من را به جرم مسلمانی _جرم اثبات نشده ای که هنوز پپرونده اش در دست شورا های تحقیق و تفحص سرسار جهان است _ محکوم کردند .
یادم است چند سال پیش قانون عجیب و غریبی در مملکتمان تصویب شد که دادستان و قاضی را در یک مقام قرار می داد و بزرگترین سئوال من این جا بود که چه طور می شود قضاوت را از اصل اساسی آن که بی طرفی است جدا کرد .
این روز ها دنیا دادگاه بزرگی شده که قاضی و خواهان و دادستان و بل وکیل مدافع تسخیری اش همه ی در یک طرفند .و شاید به تقریب خوبی بتوان گفت یک نفرند .
دادگاه "دادگاه تحقیر" است .


من نمی دانم کدام دادگاه صلاحیت داری یا کدام کمیته ی حقیقت یابی این را مسجل و متقن دانست یازده سپتامبر و انفجار های لندن کار مسلمانان است .اما این را می دانم که مزه محاکمه قبل از بازجویی چیست !

من نمی دانم چرا کسی جنگ ها و در گیری ها و نسل کشی های بوسنی و هرزگویین را جنگ مذهبی نمی بیند و مسیحی های افراطی را تنها به قومیت شان (با این مرز های دینامیک؛ ملیت با تقریب خوبی کلمه بی فایده ای است )نام می بردند .


احساس آچمز شدن دارم . احترام را نیز این روز ها بهای سنگینی است که جز به "کلان قدرت " نمی توان به دست آورد .خواه این قدرت به حکم حکومتی حکام باشد خواه به دهن کجی واژه دموکراسی .


دنیا هنوز مال نیچه است .هر چند بیاییم و بگوییم که نیچه مرد



بنا به معاهده ی وین سفارت نروژ حق دارد که متجاوزین به خاک اش را بکشد امام من این را یقین دارم قبل از معاهده ی وین .بیانیه حقوق بشر است .

بینوایان

اجرای مزیکال شور انگیزی دارد که من نسخه ی ضبط شده به سال 1995 را دیده ام؛ گر چه به اقتضای بسیاری موارد آن قدر ها هم وابسته به کتاب نیست .

خاصه آن جایی که از کتاب تخطی می کند و ماریوس را بعد از بهبود آن وضعیت نا به سامان به خواندن مرثیه ای برای انقلابیون به روی صحنه می کشد

تصویری که از انقلاب فرانسه در ذهن دارم، نه آن است که در کتاب های تاریخ آمده نه آن است که بعد ها می اندشیدم" انقلابی صادق که ظاهر و باطنش هر دو برای نان بود"تصویر انقلاب فرانسه برای من مرگ آژودوراس است .که هر چه می کوشم پاک نمی شود و جای خود را به تفسیر ها و روایات معمول و معقول تاریخی نمی دهد .و مرگ آژودوراس به روایت تئاتر:

red! the blood of angry man

black!the dark of ages past

*************

راستی ظاهرا دوستان احساس نم کنند که این پست یک ایرادی دارد .حوصله ام سر رفت که کسی چیزی نگفت !