درسته كه شايد زياد مهم نباشه يا به قولي اصلا" مهم نيست اما فكر كردم بگم بد نباشه

ظاهرا" شعر تو بين آدم هاي هم سن و سال ما و بزرگتر هاي روشن فكر زده و كوچيكتر هاي در تلاش براي بزرگ شدن تبديل شده به دكلمه اي از عقه هاي سر كوب شده ي غريضه

و هنر را نيز به زودي به معنايي جز اين تفسير نكنند

يا حق

:البته كاملا" واضح و مبرهن است كه

!!!!!

استاد اين نكته را مد نظر دارند كه ما قبل از اين كه دانش جو باشيم انسانيم

خداييش تو گلوم مونده بود

يا حق

دلم می خواهد این نوشته شبیه نامه باشد اما برای ان مخاطبی نمی یابم . نمی خواهم بگویم "برای تو می نویسم که می دانم می خوانی" اما این سیاق نوشتن را بیشتر دوست دارم:

می دانی

آدمها راحت دل می دهند !!!و چه قدر آسان است آلوده شدن.
و تو نمی دانی و نمی فهمی،زیرا هنوز پا به عرصه ی وجود نگذاشته ای ،تو نمی دانی زیرا تا کنون با کسی سخن نگفته ای .نمی دانی چون تا به حال احساس نکردی که چیزی را می خواهی.
تو نمی دانی چون تا به حال حسرت ابراز وجود نکشیده ای

می دانی عزیز دلم
تو تا به حال حتما" بحث نکرده ای و تو حتما" لذت تحسین دیگران را نچشیده ای (منظورم را اشتباه بر داشت نکن بحث های لا ینفع با هم سن و سال ها و تمجید آنها منظورم نیست ).و نیز حتما" تا به حال لذت ترک بحث را هم نچشیده ای .(شاید هم کرده باشی و لذت آن را زیر لبانت مزه مزه کرده باشی)
تو هم شاید مثل خیلی ها وقتی می گویند آلودگی یاد پول و قدرت بیفتیی شاید در نظرت عیاشی پدیدار شود و خود را حتما" از آنها پاک ببینی .
تو هم شاید وقتی بیان حاجات و طلب آنها از خدا مطرح شود.در دلت به کل ملت بخندی که به چه چیز هایی دل بسته اند .شاید خندیده باشی به عجز و لابه ی ملت برای حاجاتشان و باری بار ها به خود گفته باشی که "ما که از این چیز ها نمی خواهیم"

تو را نمی شناسم اما من زمانی نشسته ام پشت میز تحریرم ، در حالی که داشتم پسته می خوردم و مادرم با اصرار برایم شیر کاکائو می آورد. داستان ها از فقر نوشته ام که اشک ملت را در می آورد (نه از روی هوا بلکه از روی عکس ها و آمار هایی که به مشقت به دست آورده بودم )و گاه چه قدر در دلم خندیده ام که اینها اگر می دانستند من در چه شرایطی ،بدون هیچ احساسی و بدون هیچ اشکی این داستان ها را نوشته ام چه حالی می شدند.

می دانی عزیز جان ؟؟؟
بار ها آنزمان که احساس می کردم به هیچ چیز آلوده نیستم .گاه در اوج مشاعره ای ناگهان در دلم می فهمیدم که آلوده به این تخسینم که در نگاه دیگرن نهفته است.شاید تو ندانی اما آخرین بار که برای همیشه وقتی به این نتیجه رسیدم که دیگر بازی را ترک کنم چه قدر شنیدن صدای "ولی کم آورد " سخت بود و تو قطعا" نمی دانی که در مقاومت برای بر گشت به بازی دچار چه آلودگی ای شدم و آن مغرور شدن به توان زیر پا گذاشتن غرورم بود .

می دانی آلوده شدن خیلی ظریف است ......

می دا نی ؟؟؟؟

چیز های دیگری هم هست که تو حس نکرده ای . تو تنا به حال دست نوازش هیچ خییزی زا بر سرت حس نکرده ای !!! تو تا حالا نشده که کسی از سر شکم سیری محبتبش را به تو ابراز کند یا مربی تو را آماده کند که بروی به دیدن پدر خوانده ای که کثیف نا مرتبت در دید او .....
و تو نمی دانی تحقیر شدن یعنی چه !تو از فقر فقط قصه شنیده ای و فیلم دیده ای و در نهایت تحقیقی و شبی با محرومین و .........

و بار هم عزیز جان

آمار هامی گویند که بیش از نود و پنج در صد مردم این سیاره بو موجودی والا مقام معتقدند . به آن چیزی که در نهایت همگان از آن به خدا یاد می کنند.بدان که اغلب ما آنگاه که چیزی از دست می دهیم به خاطر می آوریمش و گمان بر اینکه ای داد ای بیداد ما را خوار کرد با ما چه کرد چه چیز ها از ما دریغ داشت و گله و زاری ...
و آنگاه که وفور حال است و خوشی و نعمت مستدام. گمان می بریم بر اینکه چه کرده ایم و این پاداش کدام عمل نیکو است که از ما سر زده و به کدامین چشم پوشی از گناه به این فر و شکوه نایل شدیم
ما خوبی هایی که به ما داده شده را از خودمان می دانیم . توان ذهنی ذاتی که به بهای آزمایشی سنگین به آن مبتلا شدیم را ارزش می گذاریم و رد بحث ها و در دل دیگران را تحقیر می کنیم و این که ما نند "حمار یحمل اسفارا " بار کتاب های خوانده شده و استفراغات فکری دیگرتن را بر دوش می کشیم مایه مباهاتمان شده است .و در کدام از آن نود و پنج در صد اعنقاد به خدا را می بینی؟؟؟؟

یا حق

man ke khosham oomad (alabatte ba hame ye irad haaee ke varede)



Mom's Journey

The young mother set her foot on the path of life.
"Is this the long way?" she asked.

And the guide said, "Yes, and the way is hard.

And you will be old before you reach the end of it.

But the end will be better than the beginning."
But the young mother was happy, and she would not
Believe that anything could be better than these years

.
So she played with her children, she fed them, And bathed them, and
taught them to tie their shoes and ride a bike and do their homework and
brush their teeth.

The sun shone on them, and the young
mother cried, "Nothing will ever be lovelier than this. " Then the
nights came, and the storms, and the path was sometimes dark, and the
children shook with fear and cold, and the mother drew them close and
covered them with her arms, and the children said,
"Mother, we are not afraid, for you are near, and no harm can come."

And the morning came, and there was a hill ahead, and the children
climbed and grew weary, and the mother was weary too.
But at all times she said to the children,
"A little patience and we are there."

So the children climbed, and as they climbed,
they learned to weather the storms. And with this, she gave them
strength to face the world.

Year after year, she showed them compassion, understanding, hope, but
most of all...unconditional love. And when they reached the top they said, "Mother, we could not have done it without you."

The days went on, and the weeks and the months and the years, and the
mother grew old and she became little and bent. But her children were
tall and strong, and walked with courage. And the mother, when she lay down
at night, looked up at the stars and said,
"This is a better day than the last, for my children have learned so much and are now passing these traits on to their children."

And when the way became rough for her, they lifted her and gave her
their strength, just as she had given them hers.

One day they came to a hill, and beyond the hill, they could see a
shining road and golden gates flung open.

And the mother said, "I have reached the end of my journey.
And now I know that the end is better than the beginning, for my
children can walk with dignity and pride, with their head held high, and so
can their children after them."

And the children said,
"You will always walk with us, Mother, even when you have gone
through the gates."

And they stood and watched her as she went on alone, and the gates
closed after her. And they said,
"We cannot see her, but she is with us still.

A Mother like ours is more than a memory. She is a living presence."

Your Mother is always with you. She is the whisper
of the leaves as you walk down the street. She is the smell of
certain foods that you remember, flowers you pick and perfume that she wore.
She is the cool hand on your brow when you're not feeling well. She
is your breath in the air on a cold winter's day. She is the sound of
the rain

Your Mother lives inside your laughter, and she is crystallized in
every tear drop.

A Mother shows every emotion, happiness,sadness, fear, jealousy,
love, hate, anger, helplessness, excitement, joy, sorrow and all the while,
hoping and praying you will only know the good feelings in life.

She is the place you came from, your first home, and she is the map
that you follow with every step you take. She is your first love, your
first friend,
even your first enemy, but nothing on earth can separate you.Not
time, not space, not even death.

Now pass this on to all the Mothers, Daughters and Sons that you
know.







ya hagh