عین.شین.قاف

می فهمم که مال من نبود

هر چه قدر هم که عاشقانه می خواستمش هنوز هم اگر بیاید همان است که بود

:هنوز هم دیونه ی اینم که زنگ بزنم و جواب بدهد

آجی کجایی؟

!یا یک دفعه وقتی خوابم ترق بخواباند زیر گوشم که :بیدار شو شام بخور

یا اینکه هی بگوید آخه واسه چرا ؟

یا آن وقت هایی که وسط حمام کردن عصبانی می شد که: چرا سر منو شستی ،می گم سر خودت رو بشور سر منو می شوری؟ می خوای چشم منو کفی کنی؟ و جیییییییییییغ می کشید و می زد زیر گریه _ عین زن های کولی_و بلایی سر من می آورد که می ماندم گریه کنم یا بخندم

دلم غنج می رود برای اینکه دوباره برود توی اتاق و برای خرابکاری کردن بدون مزاحم در را قفل کند و از آن طرف نه بتواند دررا باز کند نه بتواند کلید را در بیاورد و بزند زیر گریه:مریدم(به ضم م) از تنهایی دلم سوخید منو در بیایرید

و در همین حین بگوید: اگر بیام بیرون خسابتو می رسم

نازنینم، آبجی خوشگلم دلم سوخید، چرا رفتی؟حالا دیگه کی رو ببرم پارک برای کی سوغاتی بخرم ؟

کی تو پارک من و با چادر چاقچور دنبال پیشی و هاپو بدواند؟و مجبورم کند سوار تاب و سرسره والکلنگ بشم؟

یه شعری بود مال ثمین باغچه بان که شده ورد زبون این چند روزه ام

گنجیشک من پر زد و رفت

به لونه اشون سر زد و رفت

تو دشت و تو بیابون

می باره برف و بارون

گنجیشک من تنها رفته

به کوه و به صحرا رفته

تو دشت و تو بیابون

می باره برف و بارون

گنجیشک اشی مشی

می ترسم مریض بشی

تو دشت و تو بیابون

می باره برف و بارون

تنت گرم و بارون سرده

پرت نرم و سرما درده

آبت کم بود یا دونه ات

بر گرد بیا به خونه ات